We're going to Ibiza euuhhh Florida

Soms lijkt het wel alsof dingen zo moeten zijn en zo ook moeten gebeuren. Een jaar geleden besloten wij om dit jaar weer naar Florida terug te gaan, normaal zit er 2 jaar tussen maar nu hadden we alle 3 zoiets laten we 2015 gewoon nog een keer gaan. Gewoon omdat het nu nog kan qua gezondheid en omdat we het nu nog kunnen doen.

2015 is tot nu toe een jaar geweest van veel afscheid nemen, afscheid van een aantal mensen die ons zeer dierbaar waren maar ook afscheid nemen van zekerheden. Ieder jaar zijn we toe aan vakantie maar dit jaar was de timing en planning wel heel erg goed en waren we er alle 3 ook meer dan aan toe.

En dan is het ineens zover waar je een jaar naar uit hebt gekeken, waar je een jaar lang mee bezig bent geweest en vooral ook waar je zo enorm aan toe bent. De dag voor het vertrek stond in het teken van het minst leuke van de vakantie en dat was Diesel naar zijn surrogaat-ouders-voor-3-weken brengen. Omdat hij erg aan een nieuw kapsel toe was hebben we hem eerst nog even langs de kapper gebracht. Daar werd hij geknipt, gewassen, geschoren en gepoederd. Marielle (de trimmer) had de handen vol aan hem, hij was enorm onrustig (hij had allang door dat er wat gaande was) en zat geen moment stil. Sterker nog op een gegeven ogenblik was hij er zo klaar mee dat hij zich vol van de tafel heeft gestort zoekend naar de uitgang. Gelukkig geen gebroken botten oid er aan overgehouden alleen maar een bloedende lip en een stoer verhaal. Helemaal fris en fruitig hebben we hem toen naar maar gelijk langsgebracht bij zijn logeeradres, zijn kleine grote vriend Cobus kwam hem al helemaal tegemoet rennen. Duo-Double-Trouble is weer herenigd. Om het afscheid maar zo kort mogelijk te houden en omdat we vroeg wilde eten zijn we maar direct weggegaan. Een pleister moet je immers ook in een keer verwijderen dus dit principe hebben we hier ook maar gehanteerd.

Om 5 uur zou de taxi ons op komen halen dus rond 9 uur lag deze dame al tegen beter weten in bed. Ben af en toe best hardleers en ook nu weer had ik de illusie dat ik een aan een stuk door lekker zou slapen en uitgerust in de taxi kon stappen. Ik zei al ik had de illusie het is zeggen en schrijven ongeveer 1 uur slaap geworden. Alle rampenscenarios zijn voorbij gekomen in de nacht (nee niet de vliegtuigongelukken of zo) tickets niet goed geprint, paspoort vergeten, fout bij het boeken dus we konden niet mee, taxi kwam niet opdagen, vlucht geannuleerd en huisje dubbel geboekt... ach je kan maar ergens mee bezig zijn he s nachts.

De wekker van 4 uur had ik dus ook niet nodig om wakker te worden, om half 4 was ik het zat heb ik mij aangekleed en ben ik in de woonkamer gaan zitten waar pa en ma ook al vol spanning en klaar wakker (nou ja pa had even een bakkie koffie ervoor nodig) zaten te wachten.

Tegen de tijd dat de taxi zou komen zijn we buiten gaan staan, om 3 voor 5 kwam er een telefoontje (zou dan toch een van de scenario's waarheid worden...) sorry mevrouw begon hij mee ik .... ben 10 minuten later. Pffff gelukkig hij komt er aan alleen wat later. Precies 10 min later stond hij inderdaad voor ons slaperige neus. Hij heeft de 10 minuten ruimschoots ingehaald op de A4 kan ik je zeggen want kwart voor 6 stonden we al bij de incheck balie van Arke. Ook hier ging alles weer voorspoedig, we kregen te horen dat we naar lounge 41 konden lopen (hoefde echt geen uitnodiging mee kon mij gewoon melden bij de balie). Ik dacht nog he da's anders dan vorig jaar maar goed ze zal wel weten waar ze het over heeft. Dus wij op naar lounge 41, we wisten nog waar die zat. Lift in naar links aan het einde van de gang links zat de lounge. We lopen langs de KLM lounge en toen vol in de remmen.. Er was een verbouwing aan de gang dus we stonden voor gesloten deuren. Tja wat doe je dan ga je willens en wetens als een kip zonder kop lopen zoeken of vraag je de eerste de beste persoon waarvan je verwacht dat hij/zij wel bekend is op Schiphol aan spreken... Kwisvraag wie kent ons het beste hebben we A. als een kip zonder kop rond gelopen. B. de eerste de beste persoon gevraagd waar we moesten zijn? C. Meerdere personen moeten vragen waar we moesten zijn? De eerste die het correcte antwoord geeft wint.... eeuwige roem. In ieder geval hebben we na een wandel en speurtocht van 15 minuten de lounge eindelijk gevonden. Bij de balie werd gelijk gevraagd naar de uitnodiging... euuhhh mevrouw Arke zei dat dat niet nodig was ik hoefde alleen mijn naam maar te noemen? Nee mevrouw heb echt die uitnodiging nodig ##@)*#@_*#$(* , gelukkig nemen wij van alles papieren kopies mee dus met de geprinte boekingsgegevens en de ticket was het voldoende om toch plaats te nemen. Voor mensen die de lounge ook geboekt hebben tipje van de sluier, de lounge zit ergens op het Promenade dek. Na een lekker ontbijtje een kopje koffie en andere versnaperingen zijn we bijtijds begonnen aan de lange wandeltocht naar G06.

Pa heeft p de foto trouwens zijn ik-ben-nog-niet-wakker-en-het-is-veel-te-vroeg-gezicht op, wil niet zeggen dat hij er geen zin in heeft hoor!

Aangekomen bij de gate was de rij voor de body en handbagage check al aardig lang, maar moet zeggen de douane had er zin in, ze waren vriendelijk, snel een vrolijk. We hebben op de vroege ochtend wel eens anders meegemaakt. Onze Dreamliner stond al klaar en hoe leuk is dat we hadden de nieuwste van de vloot. Slechts 2 maanden oud deze Driemliner zoals hij officieel heet. Als voorbereiding en uit nieuwsgierigheid hebben we al menig youtube filmpje bekeken en de verwachtingen waren hoog gespannen.. Zouden ze worden waar gemaakt?

Mijn bevindingen van de Dreamliner: super toestel, prettig licht, stoelen zitten prima (nou ja na 4 uur zit geen enkele stoel meer heel lekker), mooi mediasysteem, gave lichtshow, prettige raampjes (wat groter dan bij andere toestellen) en fijne dimmogelijkheid op de ramen (geen schuifjes meer maar elektrisch dimmen). Door het design is het vliegen geluidsarm (stuk rustiger als met andere toestellen) en heb je ook minder last van turbulentie. Lijkt een verkooppraatje maar ik heb het ook daadwerkelijk zo ervaren. Wel een klein minpunt, wij hadden Premium Comfort geboekt (hoogste/duurste klasse), de stoelen en de ruimte tot de stoel voor je is prima. Maar als de stoelen voor je in ligstand staan is de ruimte zeer krap om van de stoel bij het raam naar de gang te stappen. Daar moet je wel redelijk flexibel voor zijn.

De service aan boord was weer prima. De eerste maaltijd was een zeer lekker broodje met gebakken ei en tomaten chuttney. De hoofdmaaltijd was een keuze tussen kip of rundvlees (tja wat is nieuw), de rundvleesschotel was aardig, het toetje daarentegen was heerlijk. De vlucht ging voor de rest erg voorspoedig, na 8.45 uur was het touchdown in Orlando.

Met dank aan Pieter voor het screenschot.

Omdat wij voor pa rolstoelbegleiding hadden aangevraagd moesten we blijven zitten tot de laatste passagier van boord was. Een zeer vriendelijke jongen stond al klaar voor ons, hij werkte nog niet zo lang op SFB en vermaakte zich prima. Voorheen had hij in de mall gewerkt maar dat was niet zijn ding. Hier had hij kontakt met mensen van over de hele wereld, dat maakte het erg leuk voor hem. Omdat hij bij ons was mochten we de lange wachtrij voor de douane passeren en waren we gelijk aan de beurt. Het heerlijke van SFB is dat de douaniers heel relaxt zijn, in zijn voor een grapje en een praatje. Na een vriendelijke lach waren we zonder problemen na 5 minuten klaar, en hoe lekker is het dan dat je de koffers al op de band vindt! Nog nooit zijn wij zo snel door de formaliteiten en de afhandelingen heen gegaan. Heerlijk.

Ook bij National waren we gelijk aan de beurt, daar helaas wat strubbelingen. Doordat we een grotere
auto wilde dan de Toyota Camry die was toegewezen. Met het aantal koffers die we nu al bij ons hebben en de gehuurde scootmobiel was deze echt te klein. Uiteindelijk hebben we met bijbetaling een Dodge Journey toegewezen. Een heerlijke bak moet ik zeggen, ondanks dat je mij als klein onderdeurtje waarschijnlijk helemaal niet zit zitten achter het stuur, denk dat je net 3 haren boven de zijkant uit ziet komen.

Nog geen 1 uur na landing reden we al weg van SFB op naar ons tweede huisje op de Srub Jay Way.
Na een kleine opstopping kwamen we er rond kwart voor 2 aan, we waren zo vroeg dat de management company en de schoonmaakster nog bezig waren met het huis klaar te maken. Of we nog even 15 minuten wilde wachten, tuurlijk geen probleem wij zijn te vroeg (heel vervelend hahah).

En toen was het na een jaar voorbereiden tijd om te gaan genieten, alles achter ons te laten en af te sluiten. We hebben het nu al zwaar.

De rest van vrijdag en zaterdag stond in het teken van boodschappen doen, slapen en bijkomen. We zijn ook nog even naar Seaworld gereden om onze jaarkaart op te halen, de bedoeling was om daar ook nog een show mee te pakken. Maar door het Viva La Music festival was het zo ongelofelijk druk dat we zelfs aan de zijkant moesten parkeren, iets wat wij nog nooit hebben meegemaakt. Na 15 minuten waren we er al helemaal klaar mee. Aangezien we nu toch een jaarkaart hebben zullen we er deze vakantie nog wel vaker komen. Op naar het zwembad (die trouwens nog niet verwarmd is door klein mankement) en lekker lezen in de zon genietend van 34 graden.